Ervaringen

“Na mijn transitie was ik nog steeds onzeker over mezelf”

Tom, 35 jaar: “De aanleiding om naar een haptotherapeut te gaan was mijn overspannenheid.  Ik voelde door mijn baan zoveel stress en onrust dat ik niet meer kon ontspannen. Bij het minste of geringste was ik uit het veld geslagen. Ik liet anderen constant over mijn grenzen gaan.

Ik was al langer van plan om haptotherapie te gaan doen. Iemand van mijn opleiding had een paar jaar ervoor verteld over haar ervaring met haptotherapie. Ze was meer dan 20 kilo afgevallen, maar als ze in de spiegel keek was het alsof ze een vreemde zag.  “Ik zou me toch goed moeten voelen”, vroeg ze zich af. Dat was voor mij heel herkenbaar.

In 2008 ben ik van vrouw naar man gegaan, twee jaar nadat me duidelijk was geworden dat ik transgender ben. Na mijn transitie ging het een stuk beter met me, maar ik was nog steeds onzeker over mezelf. Ik had vaak het gevoel: mag ik hier wel zijn? Dat speelde vooral als ik zichtbaar was voor andere mensen, op openbare plekken. Ik was bang dat mensen agressief worden als ze er achter zouden komen hoe ik ben.

Voor de transitie kon ik als een soort objectieve buitenstaander naar mijn lichaam kijken. Na de transitie werd dat beter, maar tegelijk hoefde het nog steeds niet van me, dat lichaam, was ik er ongelukkig mee. Ook had ik moeite met de regels van het man-zijn. Ik hoorde zeker niet bij vrouwen, maar ook niet bij mannen.

Helène’s praktijk vond ik op rozehulpverlening.nl. Ik had de teksten op de website gelezen en dat was een logisch verhaal. Het eerste contact was goed. Maar ik wist totaal niet wat ik kon verwachten. We gingen aan de gang met ontdekken wat ik voel. Normaal ga ik af op wat ik denk. Toen ook. Als Helène vroeg: wat voel je nu, dan bleef ik stil en begon ik na te denken. Dat duurde een poosje. Ik weet nog dat ik in het begin heel moe was na elke sessie. Het was elke keer inspannend. Voelen was voor mij onbekend terrein. We stelden doelen vast: handelen op basis van wat ik voel; luisteren naar mijn grenzen; tevreden zijn met hoe mijn lichaam is.

Ergens kwam een omslag. Ik merkte ineens op dat mijn lichaam signalen gaf. Dat ik verschillen kon voelen. Dat ik gespannen raakte als Helène te dichtbij kwam. Ik leerde daardoor dat je grenzen kunt voelen. En dat je ontspannen en rustig wordt als je niet over je grenzen gaat.

Wat me nog goed bij staat is toen Helène mij vroeg haar uit een denkbeeldige cirkel op de vloer te trekken. We kwamen in een stoeipartij terecht. Ik moest haar nu wel aanraken. Dat confronteerde mij met dat ik liever afstand hield van anderen. Dat ik bang ben dat het voor anderen vervelend is om mij aan te raken. Ik kan me voelen alsof ik een soort alien ben. “Je voelt heel gewoon”,  zei ze achteraf. Dat gaf me zelfvertrouwen.

Haptotherapie heeft iets wezenlijk in mij veranderd. Het is nog niet klaar, maar ik kan met mijn lichaam zoals het nu is tevreden zijn. Aanraken en knuffelen doe ik makkelijker. Ik sta letterlijk rechterop. Kom meer tevoorschijn. Kan beter mijn grenzen aangeven. Op mijn werk heeft het tot gevolg gehad dat ik onderkend heb dat sommige taken mij echt niet liggen. Het is gelukt om ander werk te krijgen. Het is ook niet toevallig dat ik op mijn opleiding een jaar uitstel heb gevraagd. Het werd me te zwaar. Mijn medestudenten zeggen nu: “dat zou ik ook wel willen”. Ik ben een voorbeeld voor ze.”

De naam Tom is gefingeerd.